Κώστας Βάρναλης

Δεν ειμ' εγώ σπορά της Τύχης
ο πλαστουργός της νιας ζωής.
Εγώ με τέκνο της Ανάγκης
κι ώριμο τέκνο της Οργής. Δεν κατεβαίνω από τα νέφη,
γιατί δε μ' έστειλε κανείς
Πατέρας, τάχα παρηγοριά
για σένα, σκλάβε, που πονείς.

Ενας δεν είμαι, μα χιλιάδες!
Οχι μονάχα οι ζωντανοί –
κι οι πεθαμένοι μ' ακλουθάνε
σε μιαν αράδα σκοτεινή. Δε δίνω λέξεις παρηγοριά,
δίνω μαχαίρι σ ολουνους,
καθώς το μπήγω μες το χώμα
γίνεται φως, γίνεται νους.
Δεν ειμ' εγώ σπορά της Τύχης
ο πλαστουργός της νιας ζωής.
Εγώ με τέκνο της Ανάγκης
κι ώριμο τέκνο της Οργής.