23/11/12
ΘΕΜΑ «Δυναμώνοντας τους αγώνες ενάντια στην εντεινόμενη ιμπεριαλιστική επιθετικότητα, για την ικανοποίηση των κοινωνικοοικονομικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων και προσδοκιών των λαών, για το σοσιαλισμό»
Αγαπητοί σύντροφοι και συντρόφισσες
Ευχαριστούμε για την φιλοξενία της συνάντησης σε μια χώρα, σε μια περιοχή που δοκιμάζεται χρόνια τώρα, και τις τελευταίες μέρες, καθώς η ιμπεριαλιστική επέμβαση και επιδρομή αποτελεί μόνιμο σχεδόν στοιχείο σε όλους τους τόνους της βαρβαρότητας, του αυταρχισμού. Έχουμε καταδικάσει την στρατηγική συμφωνία που έχει συνάψει η Ελλάδα με το Ισραήλ. Πρόκειται για στρατηγική συνεργασία, στρατιωτική και οικονομική, που έχει στο στόχαστρό της την συμμετοχή στην άνευ όρων και φραγμών διαπάλη για τον ενεργειακό και όχι μόνο πλούτο της περιοχής. Η Ελλάδα διατίθεται να συμβάλλει στις πολεμικές επεμβάσεις του Ισραήλ, ιδιαίτερα αν αποφασίσει να επιτεθεί στο Ιράν. Γίνονται μάλιστα κοινά γυμνάσια με το Ισραήλ με άσκηση που ταυτίζεται με στρατιωτικές επιχειρήσεις είτε κατά της Συρίας είτε κατά του Ιράν.
O,τι ζούμε τα τελευταία χρόνια και στις μέρες μας έχει απόλυτη σχέση με την εξέλιξη της βαθιάς και παρατεταμένης οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης στην ευρωζώνη, η οποία ασκεί άμεση επίδραση παγκόσμια, και μάλιστα στα γνωστά αλλά και ανερχόμενα ιμπεριαλιστικά κέντρα και δυνάμεις.
Το καπιταλιστικό σύστημα δεν μπορεί να διαχειριστεί την κρίση με την όποια ευκολία μπορούσε πριν. Δεν μπορεί να διαχειριστεί τις συνέπειες της φτώχειας και της εξαθλίωσης όπως πριν. Βεβαίως δεν σημαίνει ότι το σύστημα θα καταρρεύσει από μόνο του, από τις αντιθέσεις του, χωρίς να έχει διαμορφωθεί σε κάθε χώρα ένα πανίσχυρο εργατικό κίνημα ικανό να περάσει σε γενική επίθεση και να έχει ετοιμότητα όταν ξεσπάσει επαναστατική κατάσταση, όταν αυτή φαίνεται ότι επίκειται. Το επαναστατικό κίνημα δεν θα γεννηθεί απότομα, ετοιμάζεται, διαπαιδαγωγείται, αποκτά πείρα μέσα στους καθημερινούς αγώνες.
Η εκδήλωση της γενικευμένης και συγχρονισμένης οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης έφερε στο προσκήνιο τον ιστορικά ξεπερασμένο και απάνθρωπο χαρακτήρα του σύγχρονου καπιταλιστικού συστήματος, την επικαιρότητα και αναγκαιότητα του σοσιαλισμού, την ανάγκη ανασύνταξης του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος.
Ποιο εργατικό, λαϊκό κίνημα θα σηκώσει το ανάστημα στην ιμπεριαλιστική επιθετικότητα, θα ανοίξει μέτωπο με τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, την ιμπεριαλιστική ειρήνη, ώστε οι λαοί να μη χύσουν το αίμα τους για τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών;
Η γραμμή ισχυροποίησης του εργατικού κινήματος, η συμμαχία του με τα λαϊκά στρώματα μόνο σε ένα δρόμο μπορεί να δοκιμαστεί, να προετοιμασθεί, να δώσει καθημερινές μάχες, στο δρόμο της χειραφετημένης πάλης σε αντιμονοπωλιακούς και αντικαπιταλιστικούς στόχους, σε εθνικό επίπεδο και με όρους διεθνιστικής συνεργασίας και κοινής δράσης.
Η πολιτική που κυριαρχεί παγκόσμια δεν είναι απλά μια συνταγή φιλελεύθερης διαχείρισης όπως συνήθως υποστηρίζεται. Πρόκειται για την σύγχρονη φιλομονοπωλιακή στρατηγική που εκπονήθηκε μετά την κρίση του 1971-3 ως απάντηση στο πρόβλημα της τάσης μείωσης του μέσου ποσοστού κέρδους σε συνθήκες ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού και ενώ η ανισόμετρη ανάπτυξη οξύνεται, καθώς βρίσκεται στο DNA του διεθνούς καπιταλιστικού συστήματος.
Συστατικό στοιχείο της σύγχρονης φιλομονοπωλιακής πολιτικής είναι η φθηνότερη εργατική δύναμη, αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις, «απελευθερώσεις», οι αποκρατικοποιήσεις, η ιμπεριαλιστική επέμβαση και πόλεμος για την αναδιανομή των αγορών.
Αυτήν την φιλομονοπωλιακή πολιτική την ακολούθησαν και την ακλουθούν φιλελεύθερες και σοσιαλδημοκρατικές αστικές κυβερνητικές δυνάμεις, ακόμα και κεντροαριστερές κυβερνήσεις κατά την τελευταία 30ετία.
Κεντρικό ζήτημα είναι να πείσουμε όσο γίνεται μεγαλύτερο μέρος της εργατικής τάξης, του εργαζόμενου λαού, για τον πραγματικό χαρακτήρα της κρίσης, ως κρίσης υπερσυσσώρευσης στο έδαφος της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και ταξικής εκμετάλλευσης. Να αντιμετωπίσουμε με επιχειρήματα τη συστηματική προσπάθεια παραπληροφόρησης, συσκότισης, προκειμένου να συγκαλυφθούν οι πραγματικές αιτίες και οι παράγοντες της κρίσης. Τις θεωρίες περί «καζινοκαπιταλισμού», περί κρίσης που οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, της «υπερκατανάλωσης» ή και το αντίθετο της «υποκατανάλωσης».
Το εργατικό κίνημα και οι σύμμαχοί του δεν πρέπει να βρεθούν ανάμεσα στα διάφορα μίγματα διαχείρισης της κρίσης που εμφανίζονται σήμερα στην ΕΕ, αλλά και παγκόσμια, γιατί δεν υπάρχει φιλολαϊκό μίγμα διεξόδου από την κρίση. Όλα τα μίγματα που άλλωστε είναι καθαρά διατυπωμένα, στηρίζονται στην φθηνή εργατική δύναμη, πλήττουν ένα μεγάλο μέρος μικρομεσαίων στρωμάτων, στηρίζουν τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις.
Από δυνάμεις του οπορτουνισμού που τάσσονται κατά της γερμανικής συνταγής, υποστηρίζεται η χαλάρωση της δημοσιονομικής πολιτικής και η ελεγχόμενη χρεωκοπία, προβάλλεται μάλιστα η άποψη ότι υπάρχει μεταβατικό πολιτικό πρόγραμμα πάλης και εξουσίας που μπορεί να ισορροπήσει και τα συμφέροντα των μονοπωλίων και του εργαζόμενου λαού. Τέτοιο κυβερνητικό πρόγραμμα με αποτέλεσμα υπέρ και των μονοπωλίων και υπέρ των λαών, πουθενά δεν υπήρξε και δεν υπάρχει σήμερα, με την έννοια να έχει επιβεβαιωθεί στην ζωή σε εθνικό επίπεδο ούτε σε ομάδα χωρών. Δεν είναι τυχαίο ότι δεν επικαλούνται ούτε μια χώρα ως παράδειγμα εφαρμογής μιας τέτοιας επιλογής.
Η στοίχιση του εργατικού κινήματος και των συμμάχων του με το ένα ή το άλλο μίγμα διαχείρισης, με την μια ή την άλλη ιμπεριαλιστική δύναμη σημαίνει υποταγή και συστράτευση με ξένη σημαία.
Επομένως το λεγόμενο αντιγερμανικό μέτωπο, ή το αντιαμερικανικό μέτωπο δηλαδή κατά των ΗΠΑ, από μόνο του δεν μπορεί να εκφράσει ούτε να αντιμετωπίσει τον αγώνα κατά του ιμπεριαλισμού, κατά των συνεπειών της κρίσης. Δεν πρέπει επίσης να παραβλέπουμε ότι ο μονοπωλιακός καπιταλισμός, δηλαδή ο ιμπεριαλισμός, καθορίζει την τύχη και την πορεία κρατών που δεν ανήκουν οργανικά σε ιμπεριαλιστικές ενώσεις. Δεν υπάρχει χώρα σήμερα που να μην είναι προσδεδεμένη με τον ένα η τον άλλο τρόπο στο παγκόσμιο και περιφερειακό σύστημα του ιμπεριαλισμού, δηλαδή στην παγκόσμια καπιταλιστική αγορά, στις περιφέρειές της. Ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης είναι ο δρόμος που οδηγεί στην χαλαρότερη ή στενότερη ενσωμάτωση προς το ιμπεριαλιστικό σύστημα και γι αυτό ο αντιιμπεριαλιστικός αγώνας είναι αντικαπιταλιστικός αφού έχουμε να κάνουμε με το ιμπεριαλιστικό στάδιο του καπιταλισμού.
Δεν μαχητικοποιούνται οι λαοί όταν επηρεάζονται από απόψεις που αποσπούν την ιμπεριαλιστική πολιτική από τον μονοπωλιακό καπιταλισμό, ταυτίζουν τον ιμπεριαλισμό μόνο με τις ανισότιμες διεθνείς σχέσεις, με την ιμπεριαλιστική επέμβαση και τον πόλεμο. Να αποσπώνται δηλαδή οι εσωτερικές αντιθέσεις από τις ενδοιμπεριαλιστικές
Στην Ελλάδα σήμερα στηρίζουμε την Λαϊκή Συμμαχία που εκφράζει τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, των μισοπρολετάριων, των φτωχών αυτοαπασχολουμένων και αγροτών, ακόμα τους αυτοαπασχολούμενους επιστήμονες που ακόμα και αν έχουν μεγαλύτερη ελευθερία από τους μισθωτούς θα μετατρέπονται όλο και περισσότερο σε μισθωτούς σε μεγάλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις με χαμηλό εισόδημα ή σε ανέργους και μισοάνεργους. Από την σκοπιά αυτή απορρίπτουμε κάθε στήριξη σε πολιτικές δυνάμεις που στηρίζουν το ένα ή το άλλο μίγμα διαχείρισης.
Το ΚΚΕ αντιστάθηκε στην μεγάλη πίεση που δέχθηκε για να δηλώσει συμμετοχή σε κυβέρνηση με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ, σε μια κυβέρνηση δηλαδή που οι προγραμματικές της θέσεις έχουν σαφή κατεύθυνση στήριξης της καπιταλιστικής ανάπτυξης με αντιφάσεις που προδικάζουν την πλήρη ενσωμάτωσή της όταν μετατραπεί σε κυβερνητική πλειοψηφία. Κόστισε εκλογικά η θέση αυτή, όμως δεν στέρησε μετεκλογικά το κόμμα από την ικανότητα κινητοποίησης και οργάνωσης των λαϊκών μαζών. Αποτελεί παρακαταθήκη από εδώ και εμπρός για ένα κίνημα που θα αποφεύγει επικίνδυνες παγίδες και γλιστρήματα που θα πλήξουν τα λαϊκά συμφέροντα και τελικά θα το τσακίσουν για μεγάλο και κρίσιμο χρονικό διάστημα.
Τα γεγονότα στη Συρία έχουν ρίζα στα οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα που βιώνει η εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα. Όμως είμαστε ενάντιοι σε κάθε προσπάθεια ιμπεριαλιστικής επέμβασης από τις ΗΠΑ, την ΕΕ, το ΝΑΤΟ, το Ισραήλ, την Τουρκία, το Κατάρ, την Σαουδική Αραβία. Η αποδυνάμωση ή ανατροπή του συριακού καθεστώτος ανοίγει την όρεξη οι ιμπεριαλιστές να επιτεθούν στο Ιράν, να προχωρήσουν σε νέους διαμελισμούς κρατών της περιοχής, δηλαδή σε ντόμινο αποσταθεροποίησης και αιματοχυσιών, κάτι που θα φέρει νέους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και επεμβάσεις.
Εκτιμάμε ότι πρέπει να δουλέψουμε όλοι στον κοινό αντιιμπεριαλιστικό αντιμονοπωλιακό αγώνα, για την αποδέσμευση από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, την απομάκρυνση των ξένων στρατιωτικών βάσεων και των πυρηνικών, την επιστροφή στρατιωτικών δυνάμεων από τις ιμπεριαλιστικές αποστολές και την ένταξη του αγώνα αυτού στην πάλη για την εξουσία.
