Διαβάστε το ιστορικό του περιστατικού:ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΚΟΡΙΝΘΟΥ:Ο κόσμος το ΄χει τούμπανο ... ... Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΗΣ κας ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΣ ΒΟΣΣΟΥ
Αγαπητοί κύριοι και κυρίες ,
Διάβασα σήμερα ένα άρθρο στην εφημερίδα σφεντόνα που με απογοήτευσε και μ’ έκανε να θυμώσω πολύ! Πρόκειται για το άρθρο που αναφέρεται στο νοσοκομείο Κορίνθου και σε ένα περιστατικό αποβολής εμβρύου που συνέβη εκεί.
Γράφτηκαν πράγματα εξωφρενικά και ανυπόστατα που μάλλον παραπέμπουν σε εικονική πραγματικότητα και όχι στα αληθινά γεγονότα. Κι επειδή το συγκεκριμένο άρθρο αναφέρεται στην κόρη μου, θεωρώ χρέος μου ως μητέρα να βάλω τα πράγματα στη θέση τους και να δείξω πως πραγματικά εξελίχθηκε η κατάσταση. Πράγματι η κόρη μου έφτασε στο νοσοκομείο Κορίνθου μετά τις 2 τα ξημερώματα της Κυριακής με αφόρητους πόνους στην κοιλιά. Και σαφώς δεν περίμενε να έχουν τα καροτσάκια ή τα φορεία σε παράταξη για χάρη της ,ούτε τους γιατρούς , τις μαίες και το νοσηλευτικό προσωπικό να είναι στην πόρτα, όπως κοροϊδευτικά αναφέρθηκε στο άρθρο της <<σφεντόνας >>.Περίμενε όμως να δείξουν κάποιο ενδιαφέρον για την κατάσταση στην οποία βρισκόταν. Καθώς όμως έγιναν πολλά απαράδεκτα , όπως θα διαβάσετε παρακάτω, η κόρη μου κατέθεσε μια αναφορά προς το νοσοκομείο Κορίνθου προκειμένου να γίνουν συστάσεις προς κάθε υπεύθυνο. Στην αναφορά της αυτή περιείχε την δήλωση ότι αναγκάστηκε κι ενώ πονούσε πάρα πολύ, να πάει περπατώντας στο δωμάτιο υπερήχων. Αυτή τη δήλωση στην αναφορά της , κάποιοι την μετέτρεψαν όπως τους βόλευε και αναφέρθηκε με ειρωνικό τρόπο , στο άρθρο της εφημερίδας το εξής :
Από κει και πέρα θεωρούμε ότι είναι πέρα από κάθε λογική και γνωρίζοντας την ελλιπέστατη στελέχωση του Νοσοκομείου μας και τα χίλια δυο προβλήματα που δημιούργησε το μνημόνιο, να απαιτεί η συγκεκριμένη κυρία που την παρακολουθούσε άλλος ιατρός και παρουσιάστηκε περπατώντας στα εξωτερικά ιατρεία στις 2.30 μετά τα μεσάνυχτα , να την περιμένει ομάδα υποδοχής με 2-3 γιατρούς γυναικολόγους, 4-5 μαίες και 6-7 νοσοκόμους με καροτσάκια και φορεία.
Άρα η συγκεκριμένη κυρία δεν απαιτούσε τίποτα ! Η λογική όμως υπαγορεύει, έναν άνθρωπο που δεν είναι σε θέση ούτε να περπατήσει, να του παρέχεις το πιο ευνόητο μέσα σε ένα νοσοκομείο. Τη μεταφορά του , όσο το δυνατόν πιο ανώδυνα γίνεται, στο χώρο όπου θα του παρασχεθεί βοήθεια. Αντί αυτού, την είχαν να περιμένει στα εξωτερικά ιατρεία χωρίς να κάνουν τίποτα. Ο σύζυγός της ζητούσε επανειλημμένα βοήθεια από κάποιον αλλά μάταια. Η κόρη μου όλη αυτή την ώρα βρισκόταν σε συνεχή τηλεφωνική επικοινωνία με τον ιδιώτη γιατρό που την παρακολουθούσε, καθώς δεν υπήρχε κανείς εκεί μέσα που να ενδιαφερθεί να πάρει αυτό το κορίτσι και να δει τι του συμβαίνει. Όταν τελικά από τα πολλά παρακάλια και την επιμονή του γαμπρού μου , ήρθε κάποιος γιατρός για να την πάρει για υπέρηχο, την πήγαν στον χώρο που γίνονται οι υπέρηχοι περπατώντας ενώ η ίδια μετά βίας στεκόταν στα πόδια της.
Τελικά ο υπέρηχος έγινε και πάλι η κόρη μου επέστρεψε στα εξωτερικά ιατρεία όπου στην κυριολεξία εγκαταλείφθηκε στη μοίρα της. Κανείς δεν την ενημέρωσε για το τι θα συνέβαινε και η ίδια δεν γνώριζε, πως οι πόνοι που είχε, ήταν πόνοι πρόωρου τοκετού.
Εκεί λοιπόν , στα εξωτερικά ιατρεία του νοσοκομείου Κορίνθου βρισκόταν και κάποιος κύριος, συγνώμη που δεν μπορώ να τον αποκαλέσω γιατρό, ο οποίος όχι μόνο δεν την βοήθησε αλλά εμπόδισε και μια νοσοκόμα να κάνει αυτό που επέβαλε η απλή λογική. Να βγάλει την πυτζάμα του κοριτσιού και να βάλει στο κρεβάτι ένα υπόστρωμα. Κι όταν οι πόνοι της κόρης μου έφτασαν στο αποκορύφωμα , καθώς το παιδί γεννούσε, ζητούσε απ’ αυτόν τον κύριο να την βοηθήσει , να της πει τι έπρεπε να κάνει γιατί ένιωθε πως το παιδί θα έβγαινε από λεπτό σε λεπτό. Εκείνος όμως για απάντηση της είπε :
- Έτσι σου φαίνεται ! Δεν βγαίνει.
Κι όταν πια όντως ένιωσε το παιδί να βγαίνει και του είπε: γιατρέ βγαίνει τι να κάνω;
Η απάντηση και πάλι ήταν σαφής και κατηγορηματική :
- Έτσι νομίζεις δεν βγαίνει.
Αυτό το άτομο λοιπόν , χωρίς να κάνει τον κόπο να ρίξει μια ματιά στο κορίτσι που γέννησε μπροστά στα μάτια του, άφησε το παιδί μου, να φέρει στον κόσμο το δικό του παιδί, φορώντας την πυτζάμα και το εσώρουχό της ακόμα! Αυτό μπορείτε να το καταλάβετε; Το 2012 μια νεαρή κοπέλα γέννησε στο νοσοκομείο Κορίνθου , μπροστά στα μάτια κάποιου που θεωρεί τον εαυτό του γιατρό και έχει δώσει τον όρκο του Ιπποκράτη, φορώντας τις πυτζάμες και τα εσώρουχά της!
Και καθώς το μωράκι είχε βγει, το ένιωθε για μερικά λεπτά να κουνιέται πάνω στο σώμα της μέχρι που τελικά έμεινε ακίνητο και κολλημένο πάνω της για την επόμενη μισή ώρα.
Μπορείτε καν να φανταστείτε το μαρτύριο μιας μάνας, να νιώθει πάνω στο κορμί της το νεογνό που έφερε στον κόσμο πρόωρα, στην αρχή να είναι ζωντανό κι έπειτα να μην κουνιέται πια και να το αφήνουν πάνω της για τόση ώρα; Αυτό που εμείς μετράμε με λεπτά, για εκείνη ήταν αιωνιότητα. Μια αιωνιότητα που θα την κυνηγάει σε όλη της τη ζωή!
Τελικά εμφανίστηκε κάποιος γυναικολόγος ο οποίος την πήρε για να την εξετάσει και να την περιποιηθεί και μετά από αυτό την πήγαν σε ένα δωμάτιο και την άφησαν για μια ακόμα φορά μόνη της.
Και τώρα ήρθε η ώρα να λύσω και την απορία του δημοσιογράφου που έγραψε το άρθρο. Η απορία με τα ακριβή λόγια του δημοσιογράφου ήταν η εξής :
Τόσος μητρικός και πατρικός συναισθηματισμός που πήγε άραγε όταν το ”τοσοδούλι” έμβρυο περίμενε όπως πληροφορηθήκαμε κατά την διάρκεια της δημοσιογραφικής μας έρευνας ,επί εννέα μέρες στα ψυγεία του Νοσοκομείου και δεν εμφανιζόταν κανείς να το παραλάβει για να γίνει η ταφή του;
Αγαπητέ κύριε, δεν θα θέλατε σαφώς να βρεθείτε ποτέ στη θέση των δύο αυτών νέων παιδιών που έχασαν το μωρό τους. Σας είναι εύκολο να ασκείτε κριτική χωρίς να γνωρίζετε τα πραγματικά γεγονότα. Η κόρη μου ζήτησε από την πρώτη στιγμή να δει και να πάρει το μωρό της . Όμως με προτροπή της μαίας ,με την οποία μίλησε, δέχτηκε να το αφήσει προσωρινά στο νοσοκομείο μέχρι να ηρεμήσει λίγο και να κάνει αυτό που θα ήταν το καλύτερο. Μάλιστα η συμβουλή των υπευθύνων του νοσοκομείου ήταν να μην το πάρει, καθώς αυτό θα επιβάρυνε την ήδη άσχημη ψυχολογική της κατάσταση. Και θα σας πω πως λειτουργούσε το μητρικό της ένστικτο. Την βάζαμε να κοιμηθεί για να ξεκουραστεί και να μην σκέφτεται, γιατί συνεχώς έκλαιγε και πεταγόταν στον ύπνο της φωνάζοντας:
-Το παιδάκι μου, πάμε να πάρουμε το παιδάκι μου! Σας παρακαλώ είναι μόνο του και κρυώνει!
Καταλάβατε ; Το παιδάκι της! Το παιδάκι που δεν μπορεί να ξεπεράσει το γεγονός ότι το έχασε. Που η απώλειά του γκρέμισε τα όνειρα που είχαν κάνει με τον άντρα της γι’ αυτό. Και σας δηλώνω πως εγώ ήμουν η υπεύθυνη που δεν την άφησα να πάει στο νοσοκομείο και να το πάρει για ταφή ,αφού πρώτα ενημερώθηκα βέβαια, πως τα μωράκια που χάνονται με αυτόν τον τρόπο, είτε τα στέλνουν στην Αθήνα για να ερευνηθεί η αιτία που προκάλεσε την αποβολή τους , είτε αναλαμβάνει την ταφή του ο δήμος. Το δικό μου χρέος όμως ήταν να προστατεύσω το παιδί μου από περισσότερο πόνο. Γιατί ήξερα πως αν έβλεπε έστω και μια φορά το μωρό, δεν θα μπορούσε ποτέ πια να ξεχάσει. Πώς τολμάτε λοιπόν και μιλάτε για μητρικό και πατρικό συναισθηματισμό; Πώς τολμάτε να κρίνετε μια κοπέλα που έχει γίνει ράκος; Κάνατε τον κόπο να της μιλήσετε; Την γνωρίσατε; Μάθατε τι πραγματικά έγινε; Μάθατε πόσο μαυρισμένη είναι η ψυχούλα της μετά από αυτό που αναγκάστηκε να βιώσει; Αυτές είναι οι δικές μου μεγάλες απορίες.
Ειλικρινά όμως, μετά από αυτό που έγινε αισθάνομαι πολύ τυχερή που το δικό μου παιδί γύρισε ζωντανό στο σπίτι. Γιατί καθώς γέννησε ουσιαστικά μόνη της ,καταλαβαίνετε πως θα μπορούσε να της είχε συμβεί κάτι πολύ κακό και όπως απέδειξαν τα γεγονότα ,κανείς δεν θα την είχε βοηθήσει.
Θεωρώ απαράδεκτη την επίθεση που δέχτηκε η κόρη μου, λες και δεν της αρκούσε ο πόνος που ήδη κουβαλά μέσα της . Και καθώς σ’ αυτήν την οικογένεια τόσο το μητρικό όσο και το πατρικό ένστικτο λειτουργούν άψογα και βρίσκονται στο ζενίθ τους ,ζητώ να ανακαλέσετε δημόσια όσα γράψατε, γιατί τα παιδιά μας τα φέραμε με πολύ αγάπη σ’ αυτόν τον κόσμο και δεν θα επιτρέψουμε σε κανέναν να τα πληγώσει ή να τα θίξει. Αν χρειαστεί μπορούμε να πεθάνουμε γι’ αυτά, χωρίς δεύτερη σκέψη. Και ελπίζω άλλη φορά να θυμάστε πως κάθε νόμισμα έχει δυο όψεις. Ως έγκριτοι δημοσιογράφοι λοιπόν οφείλετε να τις παρουσιάζετε και τις δυο καθώς όσα γράφετε και όσα λέτε επηρεάζουν μια ολόκληρη κοινωνία. Το μόνο που ήθελε η κόρη μου όταν υπέβαλε αναφορά στο νοσοκομείο ,ήταν να μην βρεθεί άλλη κοπέλα στη θέση της και να μην ξαναπεράσει καμιά μανούλα όσα πέρασε εκείνη και όσα περνάει ακόμα. Δεν απαίτησε τίποτα περισσότερο από αυτό! Σεβαστείτε λοιπόν το πένθος της και δείξτε πως μέσα στον σκληρό κόσμο που ζούμε το δίκιο είναι ισχυρότερο των ισχυρών και μπορεί τελικά να λάμψει!
ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΒΟΣΣΟΥ
Αγαπητοί κύριοι και κυρίες ,
Διάβασα σήμερα ένα άρθρο στην εφημερίδα σφεντόνα που με απογοήτευσε και μ’ έκανε να θυμώσω πολύ! Πρόκειται για το άρθρο που αναφέρεται στο νοσοκομείο Κορίνθου και σε ένα περιστατικό αποβολής εμβρύου που συνέβη εκεί.
Γράφτηκαν πράγματα εξωφρενικά και ανυπόστατα που μάλλον παραπέμπουν σε εικονική πραγματικότητα και όχι στα αληθινά γεγονότα. Κι επειδή το συγκεκριμένο άρθρο αναφέρεται στην κόρη μου, θεωρώ χρέος μου ως μητέρα να βάλω τα πράγματα στη θέση τους και να δείξω πως πραγματικά εξελίχθηκε η κατάσταση. Πράγματι η κόρη μου έφτασε στο νοσοκομείο Κορίνθου μετά τις 2 τα ξημερώματα της Κυριακής με αφόρητους πόνους στην κοιλιά. Και σαφώς δεν περίμενε να έχουν τα καροτσάκια ή τα φορεία σε παράταξη για χάρη της ,ούτε τους γιατρούς , τις μαίες και το νοσηλευτικό προσωπικό να είναι στην πόρτα, όπως κοροϊδευτικά αναφέρθηκε στο άρθρο της <<σφεντόνας >>.Περίμενε όμως να δείξουν κάποιο ενδιαφέρον για την κατάσταση στην οποία βρισκόταν. Καθώς όμως έγιναν πολλά απαράδεκτα , όπως θα διαβάσετε παρακάτω, η κόρη μου κατέθεσε μια αναφορά προς το νοσοκομείο Κορίνθου προκειμένου να γίνουν συστάσεις προς κάθε υπεύθυνο. Στην αναφορά της αυτή περιείχε την δήλωση ότι αναγκάστηκε κι ενώ πονούσε πάρα πολύ, να πάει περπατώντας στο δωμάτιο υπερήχων. Αυτή τη δήλωση στην αναφορά της , κάποιοι την μετέτρεψαν όπως τους βόλευε και αναφέρθηκε με ειρωνικό τρόπο , στο άρθρο της εφημερίδας το εξής :
Από κει και πέρα θεωρούμε ότι είναι πέρα από κάθε λογική και γνωρίζοντας την ελλιπέστατη στελέχωση του Νοσοκομείου μας και τα χίλια δυο προβλήματα που δημιούργησε το μνημόνιο, να απαιτεί η συγκεκριμένη κυρία που την παρακολουθούσε άλλος ιατρός και παρουσιάστηκε περπατώντας στα εξωτερικά ιατρεία στις 2.30 μετά τα μεσάνυχτα , να την περιμένει ομάδα υποδοχής με 2-3 γιατρούς γυναικολόγους, 4-5 μαίες και 6-7 νοσοκόμους με καροτσάκια και φορεία.
Άρα η συγκεκριμένη κυρία δεν απαιτούσε τίποτα ! Η λογική όμως υπαγορεύει, έναν άνθρωπο που δεν είναι σε θέση ούτε να περπατήσει, να του παρέχεις το πιο ευνόητο μέσα σε ένα νοσοκομείο. Τη μεταφορά του , όσο το δυνατόν πιο ανώδυνα γίνεται, στο χώρο όπου θα του παρασχεθεί βοήθεια. Αντί αυτού, την είχαν να περιμένει στα εξωτερικά ιατρεία χωρίς να κάνουν τίποτα. Ο σύζυγός της ζητούσε επανειλημμένα βοήθεια από κάποιον αλλά μάταια. Η κόρη μου όλη αυτή την ώρα βρισκόταν σε συνεχή τηλεφωνική επικοινωνία με τον ιδιώτη γιατρό που την παρακολουθούσε, καθώς δεν υπήρχε κανείς εκεί μέσα που να ενδιαφερθεί να πάρει αυτό το κορίτσι και να δει τι του συμβαίνει. Όταν τελικά από τα πολλά παρακάλια και την επιμονή του γαμπρού μου , ήρθε κάποιος γιατρός για να την πάρει για υπέρηχο, την πήγαν στον χώρο που γίνονται οι υπέρηχοι περπατώντας ενώ η ίδια μετά βίας στεκόταν στα πόδια της.
Τελικά ο υπέρηχος έγινε και πάλι η κόρη μου επέστρεψε στα εξωτερικά ιατρεία όπου στην κυριολεξία εγκαταλείφθηκε στη μοίρα της. Κανείς δεν την ενημέρωσε για το τι θα συνέβαινε και η ίδια δεν γνώριζε, πως οι πόνοι που είχε, ήταν πόνοι πρόωρου τοκετού.
Εκεί λοιπόν , στα εξωτερικά ιατρεία του νοσοκομείου Κορίνθου βρισκόταν και κάποιος κύριος, συγνώμη που δεν μπορώ να τον αποκαλέσω γιατρό, ο οποίος όχι μόνο δεν την βοήθησε αλλά εμπόδισε και μια νοσοκόμα να κάνει αυτό που επέβαλε η απλή λογική. Να βγάλει την πυτζάμα του κοριτσιού και να βάλει στο κρεβάτι ένα υπόστρωμα. Κι όταν οι πόνοι της κόρης μου έφτασαν στο αποκορύφωμα , καθώς το παιδί γεννούσε, ζητούσε απ’ αυτόν τον κύριο να την βοηθήσει , να της πει τι έπρεπε να κάνει γιατί ένιωθε πως το παιδί θα έβγαινε από λεπτό σε λεπτό. Εκείνος όμως για απάντηση της είπε :
- Έτσι σου φαίνεται ! Δεν βγαίνει.
Κι όταν πια όντως ένιωσε το παιδί να βγαίνει και του είπε: γιατρέ βγαίνει τι να κάνω;
Η απάντηση και πάλι ήταν σαφής και κατηγορηματική :
- Έτσι νομίζεις δεν βγαίνει.
Αυτό το άτομο λοιπόν , χωρίς να κάνει τον κόπο να ρίξει μια ματιά στο κορίτσι που γέννησε μπροστά στα μάτια του, άφησε το παιδί μου, να φέρει στον κόσμο το δικό του παιδί, φορώντας την πυτζάμα και το εσώρουχό της ακόμα! Αυτό μπορείτε να το καταλάβετε; Το 2012 μια νεαρή κοπέλα γέννησε στο νοσοκομείο Κορίνθου , μπροστά στα μάτια κάποιου που θεωρεί τον εαυτό του γιατρό και έχει δώσει τον όρκο του Ιπποκράτη, φορώντας τις πυτζάμες και τα εσώρουχά της!
Και καθώς το μωράκι είχε βγει, το ένιωθε για μερικά λεπτά να κουνιέται πάνω στο σώμα της μέχρι που τελικά έμεινε ακίνητο και κολλημένο πάνω της για την επόμενη μισή ώρα.
Μπορείτε καν να φανταστείτε το μαρτύριο μιας μάνας, να νιώθει πάνω στο κορμί της το νεογνό που έφερε στον κόσμο πρόωρα, στην αρχή να είναι ζωντανό κι έπειτα να μην κουνιέται πια και να το αφήνουν πάνω της για τόση ώρα; Αυτό που εμείς μετράμε με λεπτά, για εκείνη ήταν αιωνιότητα. Μια αιωνιότητα που θα την κυνηγάει σε όλη της τη ζωή!
Τελικά εμφανίστηκε κάποιος γυναικολόγος ο οποίος την πήρε για να την εξετάσει και να την περιποιηθεί και μετά από αυτό την πήγαν σε ένα δωμάτιο και την άφησαν για μια ακόμα φορά μόνη της.
Και τώρα ήρθε η ώρα να λύσω και την απορία του δημοσιογράφου που έγραψε το άρθρο. Η απορία με τα ακριβή λόγια του δημοσιογράφου ήταν η εξής :
Τόσος μητρικός και πατρικός συναισθηματισμός που πήγε άραγε όταν το ”τοσοδούλι” έμβρυο περίμενε όπως πληροφορηθήκαμε κατά την διάρκεια της δημοσιογραφικής μας έρευνας ,επί εννέα μέρες στα ψυγεία του Νοσοκομείου και δεν εμφανιζόταν κανείς να το παραλάβει για να γίνει η ταφή του;
Αγαπητέ κύριε, δεν θα θέλατε σαφώς να βρεθείτε ποτέ στη θέση των δύο αυτών νέων παιδιών που έχασαν το μωρό τους. Σας είναι εύκολο να ασκείτε κριτική χωρίς να γνωρίζετε τα πραγματικά γεγονότα. Η κόρη μου ζήτησε από την πρώτη στιγμή να δει και να πάρει το μωρό της . Όμως με προτροπή της μαίας ,με την οποία μίλησε, δέχτηκε να το αφήσει προσωρινά στο νοσοκομείο μέχρι να ηρεμήσει λίγο και να κάνει αυτό που θα ήταν το καλύτερο. Μάλιστα η συμβουλή των υπευθύνων του νοσοκομείου ήταν να μην το πάρει, καθώς αυτό θα επιβάρυνε την ήδη άσχημη ψυχολογική της κατάσταση. Και θα σας πω πως λειτουργούσε το μητρικό της ένστικτο. Την βάζαμε να κοιμηθεί για να ξεκουραστεί και να μην σκέφτεται, γιατί συνεχώς έκλαιγε και πεταγόταν στον ύπνο της φωνάζοντας:
-Το παιδάκι μου, πάμε να πάρουμε το παιδάκι μου! Σας παρακαλώ είναι μόνο του και κρυώνει!
Καταλάβατε ; Το παιδάκι της! Το παιδάκι που δεν μπορεί να ξεπεράσει το γεγονός ότι το έχασε. Που η απώλειά του γκρέμισε τα όνειρα που είχαν κάνει με τον άντρα της γι’ αυτό. Και σας δηλώνω πως εγώ ήμουν η υπεύθυνη που δεν την άφησα να πάει στο νοσοκομείο και να το πάρει για ταφή ,αφού πρώτα ενημερώθηκα βέβαια, πως τα μωράκια που χάνονται με αυτόν τον τρόπο, είτε τα στέλνουν στην Αθήνα για να ερευνηθεί η αιτία που προκάλεσε την αποβολή τους , είτε αναλαμβάνει την ταφή του ο δήμος. Το δικό μου χρέος όμως ήταν να προστατεύσω το παιδί μου από περισσότερο πόνο. Γιατί ήξερα πως αν έβλεπε έστω και μια φορά το μωρό, δεν θα μπορούσε ποτέ πια να ξεχάσει. Πώς τολμάτε λοιπόν και μιλάτε για μητρικό και πατρικό συναισθηματισμό; Πώς τολμάτε να κρίνετε μια κοπέλα που έχει γίνει ράκος; Κάνατε τον κόπο να της μιλήσετε; Την γνωρίσατε; Μάθατε τι πραγματικά έγινε; Μάθατε πόσο μαυρισμένη είναι η ψυχούλα της μετά από αυτό που αναγκάστηκε να βιώσει; Αυτές είναι οι δικές μου μεγάλες απορίες.
Ειλικρινά όμως, μετά από αυτό που έγινε αισθάνομαι πολύ τυχερή που το δικό μου παιδί γύρισε ζωντανό στο σπίτι. Γιατί καθώς γέννησε ουσιαστικά μόνη της ,καταλαβαίνετε πως θα μπορούσε να της είχε συμβεί κάτι πολύ κακό και όπως απέδειξαν τα γεγονότα ,κανείς δεν θα την είχε βοηθήσει.
Θεωρώ απαράδεκτη την επίθεση που δέχτηκε η κόρη μου, λες και δεν της αρκούσε ο πόνος που ήδη κουβαλά μέσα της . Και καθώς σ’ αυτήν την οικογένεια τόσο το μητρικό όσο και το πατρικό ένστικτο λειτουργούν άψογα και βρίσκονται στο ζενίθ τους ,ζητώ να ανακαλέσετε δημόσια όσα γράψατε, γιατί τα παιδιά μας τα φέραμε με πολύ αγάπη σ’ αυτόν τον κόσμο και δεν θα επιτρέψουμε σε κανέναν να τα πληγώσει ή να τα θίξει. Αν χρειαστεί μπορούμε να πεθάνουμε γι’ αυτά, χωρίς δεύτερη σκέψη. Και ελπίζω άλλη φορά να θυμάστε πως κάθε νόμισμα έχει δυο όψεις. Ως έγκριτοι δημοσιογράφοι λοιπόν οφείλετε να τις παρουσιάζετε και τις δυο καθώς όσα γράφετε και όσα λέτε επηρεάζουν μια ολόκληρη κοινωνία. Το μόνο που ήθελε η κόρη μου όταν υπέβαλε αναφορά στο νοσοκομείο ,ήταν να μην βρεθεί άλλη κοπέλα στη θέση της και να μην ξαναπεράσει καμιά μανούλα όσα πέρασε εκείνη και όσα περνάει ακόμα. Δεν απαίτησε τίποτα περισσότερο από αυτό! Σεβαστείτε λοιπόν το πένθος της και δείξτε πως μέσα στον σκληρό κόσμο που ζούμε το δίκιο είναι ισχυρότερο των ισχυρών και μπορεί τελικά να λάμψει!
ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΒΟΣΣΟΥ
