Στην φυλακή καταλήγουν τα θύματα και όχι οι θύτες στο Αφγανιστάν, μια χώρα κόλαση για τις γυναίκες που αντιμετωπίζουν καθημερινά την ενδοοικογενειακή βία, την κακοποίηση, την εξώθηση στην πορνεία. Παρά τον εφιάλτη που ζουν, οι γυναίκες είναι αυτές που καταλήγουν πίσω από τα σίδερα ακόμη και όταν τις έχουν βιάσει, ενώ ο δράστης μπορεί να κυκλοφορεί ελεύθερος, όπως καταγγέλλει η ανθρωπιστική οργάνωση Human Rights Watch. "Η μεταχείριση των γυναικών και των κοριτσιών που κατηγορούνται για 'εγκλήματα ηθικής' είναι σαν το μαυρισμένο μάτι στο πρόσωπο της μετα-ταλιμπάν αφγανικής κυβέρνησης και των διεθνών υποστηρικτών της, το σύνολο των οποίων είχε δεσμευτεί ότι ο σεβασμός προς τα δικαιώματα των γυναικών θα είναι εκείνο το χαρακτηριστικό που θα ξεχωρίζει την νέα κυβέρνηση από εκείνη των Ταλιμπάν", καταγγέλλει η οργάνωση.
"Η κατάσταση επιδεινώνεται περαιτέρω από την θέση του προέδρου (Χαμίντ) Καρζάι για τα δικαιώματα των γυναικών η οποία συχνά αλλάζει. Είτε επειδή δεν θέλει, είτε επειδή δεν μπορεί να τηρήσει μια σταθερή στάση κατά των συντηρητικών δυνάμεων εντός της χώρας, έχει συχνά προχωρήσει σε συμβιβασμούς που έχουν αρνητικό αντίκτυπο στα δικαιώματα των γυναικών".
Παρότι θεωρητικά βρίσκονται σε καλύτερη κατάσταση απ' ότι πριν την πτώση των Ταλιμπάν το 2001, οι Αφγανές σε όλη την χώρα υφίστανται, ξυλοδαρμούς, καψίματα, μαχαιρώματα, βιασμούς, υποχρεωτικούς γάμους ενόσω είναι ανήλικες, απαγωγές, ενώ αντιμετωπίζονται και ως αντικείμενα αγοραπωλησίας.
Είναι πολύ δύσκολο για εκείνες να ξεφύγουν από την ενδοοικογενειακή βία εξαιτίας της τεράστιας κοινωνικής πίεσης και των νομικών συνεπειών που επιβάλλουν την παραμονή τους σε ένα γάμο, ασχέτως των όσων υπομένουν.Η φυγή από την «οικογενειακή εστία» θεωρείται "έγκλημα ηθικής" για τις Αφγανές, ενώ συχνές είναι οι περιπτώσεις φυλάκισης των θυμάτων βιασμού, καθώς οι σεξουαλικές επαφές εκτός γάμου -ακόμα κι όταν η γυναίκα έχει βιαστεί- θεωρούνται μοιχεία, συγκαταλέγονται δηλαδή στα περιβόητα «εγκλήματα ηθικής».
H Human Rights Watch ζητά την άμεση απελευθέρωση περίπου 400 γυναικών και κοριτσιών που κρατούνται στο Αφγανιστάν για "εγκλήματα ηθικής" μετά από δίκες-εξπρές και δήθεν ομολογίες χωρίς την παρουσία δικηγόρων. Μια καταγγελία είναι αρκετή για να καταλήξουν στην φυλακή τα θύματα, με τις ευλογίες ενός δικαστικού συστήματος που αγνοεί επιδεικτικά τις αποδείξεις για την αθωότητα των γυναικών. «Θέλω ν' αυτοκτονήσω»
"Από την πρώτη στιγμή που ήρθα στον κόσμο, η μοίρα μου καταστράφηκε", είπε στους ερευνητές της οργάνωσης οι οποίοι περιλαμβάνουν τη μαρτυρία της σε έκθεσή τους που δημοσιεύεται σήμερα, η 17χρονη Αμινά, που πέρασε μήνες στην φυλακή αφού υποχρεώθηκε να εκπορνεύεται.
Μια 19χρονη η οποία το έσκασε από τον σύζυγο και την πεθερά της που την ξυλοκοπούσαν, λέει: «Θα προσπαθήσω να ανεξαρτητοποιηθώ και να τον χωρίσω. Μισώ την λέξη σύζυγος. Το συκώτι μου είναι κατάμαυρο από τον σύζυγό μου…Αν ήξερα για την φυλακή και για όσα θα μου συνέβαιναν, θα είχα απλώς πηδήξει στο ποτάμι για ν' αυτοκτονήσω».
Χαρακτηριστική είναι και η περίπτωση μιας γυναίκας που δέχτηκε επανειλημμένως χτυπήματα με κατσαβίδι στο κεφάλι, το στήθος και τα χέρια από τον σύζυγό της ο οποίος την κατηγόρησε για μοιχεία «επειδή κάλεσε έναν άνδρα στο σπίτι», με αποτέλεσμα εν τέλει να συλληφθεί η γυναίκα και όχι ο σύζυγός της.
"Ο τρόπος που την κακοποίησε δεν ήταν αρκετά εμφανής για να τον στείλει στην φυλακή. Δεν ήταν ετοιμοθάνατη, επομένως δεν χρειάστηκε να φυλακιστεί εκείνος", είπε στην οργάνωση ο εισαγγελέας που εξέτασε την υπόθεση.
Δυστυχώς η δοκιμασία για τις γυναίκες δεν σταματάει στη φυλακή όπου ενδέχεται να παραμείνουν ακόμη και μια ολόκληρη 10ετία. Μετά την αποφυλάκισή τους, οι γυναίκες και τα κορίτσια αντιμετωπίζουν τον κοινωνικό στιγματισμό στην συντηρητική αυτή χώρα και συχνά πέφτουν θύματα των αποκαλούμενων "εγκλημάτων τιμής".
Ένας νόμος, που ψηφίστηκε τον Αύγουστο του 2009, τάσσεται υπέρ της ισότητας των γυναικών, περιλαμβανομένων -μεταξύ άλλων- και της ποινικοποίησης των υποχρεωτικών γάμων και τεκνοποίησης, της αγοραπωλησίας γυναικών είτε για γάμο, είτε για την διευθέτηση φιλονικίας καθώς και του εξαναγκασμού σε αυτοκτονία.
Αλλά πολλοί από τους νόμους και τις υποσχέσεις για βελτίωση της θέσης των γυναικών, μένουν όπως αποδεικνύεται στα χαρτιά.
