ΤΙ ΕΙΠΕ ΣΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΟΥ «Ούτε εγώ θέλω τον ΠΑΟ, ούτε εκείνος εμένα»
Την πόλη όπου μεγάλωσε και έκανε τα πρώτα του αθλητικά βήματα, την Άρτα, επέλεξε ο Αντώνης Νικοπολίδης ως πρώτο σταθμό της παρουσίασης του βιβλίου του «Ο αγώνας της ζωής μου», ενώ ο επόμενος σταθμός ήταν τα Γιάννενα.
Και εκεί αναφέρθηκε σε όλα. Στον Παναθηναϊκό και τη «σχέση» που υπάρχει πλέον, τα γεγονότα της Ριζούπολης, τα λάθη του αλλά και το μεγαλύτερο άγχος του!
Την Δευτέρα (30/7) στην κατάμεστη αίθουσα Διώνη της Άρτας, ο Νικοπολίδης, παρουσία της μητέρας του, του δασκάλου του, παλιών συμπαικτών, ακόμα και του παπά που δημιούργησε την πρώτη ομάδα στο χωριό του, ο νυν πρόεδρος της Αναγέννησης Αρτας έκανε δημόσια την πρόταση. Ζήτησε από τον παριστάμενο Δήμαρχο της Πόλης, Ιωάννη Παπαλέξη να μετονομαστεί το δημοτικό γήπεδο σε "Αντώνης Νικοπολίδης".
Ο κ. Παπαλέξης, είχε προλογίσει όμως, λέγοντας πως ο Δήμος έχει ήδη καθορίσει ως άμεση προτεραιότητά του της διοργάνωση μίας μεγάλης εκδήλωσης προς τιμήν του Νικοπολίδη, εκδήλωση που αναμένεται να πραγματοποιηθεί μέχρι τα Χριστούγεννα.
«Είμαι πολύ συγκινημένος που βρίσκομαι εδώ και θα ήθελα για μια τελευταία φορά να αγωνιστώ στο γήπεδο που ξεκίνησα» είπε ο Αντώνης Νικοπολίδης.
Το απόγευμα της Τρίτης (31/7) ο Νικοπολίδης επισκέφθηκε τα Γιάννενα και σε γνωστό κατάστημα της πόλης έγινε μια ανοιχτή συζήτηση με το κοινό για το βιβλίο του και τους λόγους που τον ώθησαν ώστε να καταγράψει τη ζωή του. Έχοντας και τον πρώην συμπαίκτη του, Τάσο Πάντο στο πλευρό του η παρουσίαση του βιβλίου του, ο πρωταθλητής Ευρώπης το 2004 με την Εθνική, απάντησε σε όλες τις ερωτήσεις που έγιναν από τον κόσμο.
Αναλυτικά τα όσα είπε ο Αντώνης Νικοπολίδης
«Ποιο θα είναι το επόμενο βήμα σου; Αν ασχοληθείς με την προπονητική θα εργαζόσουν ποτέ στον Παναθηναϊκό» ρώτησε κάποιος φίλος... «Όχι, ποτέ! Και δεν το λέω επειδή ο Παναθηναϊκός δεν είναι μεγάλη ομάδα. Κάθε άλλο. Ο Παναθηναϊκός είναι το δημοτικό, το γυμνάσιο, το λύκειο και το πανεπιστήμιό μου. Είναι όμως ξεκάθαρο πως ούτε εκείνοι με θέλουν, ούτε εγώ τους θέλω. Άρα πως μπορεί να γίνει μία τέτοια συνεργασία;» ξεκαθάρισε.
Για τα γεγονότα της Ριζούπολης και αν τα αναφέρει στο βιβλίο: «Βέβαια αναφέρομαι. Και φυσικά έγιναν επεισόδια στη Ριζούπολη. Εκτεταμένα μάλιστα. Και στον αγωνιστικό χώρο, αλλά και στα αποδυτήρια. Ομως, επεισόδια έγιναν ξανά και ξανά. Αρα δεν είναι μόνο αυτό το σημείο αναφοράς. Εκείνο που πρέπει να αποτελέσει σημείο αναφοράς κατά τη γνώμη μου είναι το γεγονός ότι κάποιοι μας έστειλαν να παίξουμε εκεί.
Για να έχουν μετά τη δικαιολογία ότι οι παίκτες είναι losers ώστε να κάνουν αυτό που ήθελαν, να διώξουν όλη εκείνη την ομάδα από τον Παναθηναϊκό. Για αυτούς, η κατάσταση, ταίριαξε ιδανικά. Αν ήθελαν μπορούσαν να πουν, ότι εμείς δεν παίζουμε σε αυτό το ματς. Αλλά μας έβαλαν. Παίξαμε και χάσαμε, αλλά αυτοί με τη δεύτερη θέση κέρδισαν τα έσοδα του Τσάμπιονς Λιγκ της επόμενης χρονιάς και παράλληλα καθάρισαν και την ομάδα από αυτούς που νόμιζαν ότι είχαν κόμπλεξ και αίσθημα κατωτερότητας απέναντι στον Ολυμπιακό. Αυτά έλεγαν. Αυτά πίστευαν.
Για αυτό δεν ήταν κανένας μαζί μας εκείνη την ημέρα. Κι αν θυμάστε στο τέλος της σεζόν έφυγαν οι ξένοι, ο Καραγκούνης και άλλοι, ενώ την επόμενη σεζόν έφυγαν και όλοι οι υπόλοιποι».
Για το που πέρασε καλύτερα: «Στον Παναθηναϊκό γνώρισα τι σημαίνει επαγγελματισμός. Εκεί με ήθελαν στρατιώτη. Ίσως και υπάλληλο θα μπορούσα να πω. Ποτέ δε ζήτησαν τη γνώμη μου για κάτι. Ήμουν 15 χρόνια στην ομάδα και όμως δεν τη ζήτησαν ποτέ.
Στον Ολυμπιακό πίστεψαν σε εμένα, επένδυσαν πάνω μου χρησιμοποίησαν την εμπειρία μου με καλό τρόπο, αλλά κυρίως εκεί ένιωσα τι σημαίνει λατρεία. Εκεί ένιωσα ότι με αγκάλιασαν πραγματικά. Για αυτό και τώρα δηλώνω Ολυμπιακός. Οταν παίζεις ποδόσφαιρο είσαι επαγγελματίας. Όταν τελειώνεις, μένει κάτι άλλο. Κι αυτό είναι ότι νιώθω Ολυμπιακός. Και η οικογένειά μου όλη είναι Ολυμπιακοί».
Για το μεγαλύτερο λάθος του: «Την απερίγραπτη συμπεριφορά μου στην Τούμπα όταν χτύπησα έναν οπαδό. Δεν ήταν απλά λάθος, ήταν απερίγραπτο αυτό που έκανα. Για αυτό και όταν ο Σηφάκης εκείνη την ημέρα στο Καυταντζόγλειο, έμεινε απαθής στην επίθεση που του έκανε ένας οπαδός, τον πήρα τηλέφωνο και του έδωσα συγχαρητήρια. Αυτή είναι η σωστή συμπεριφορά. Είναι όμως και η δύσκολη. Στα 38 μου ωστόσο, πως μπορώ να επιτρέψω σε κάποιον να με χτυπήσει; Αυτό σκέφτηκα εκείνη τη στιγμή υποσυνείδητα. Αλλά δεν παύει να είναι λάθος».
Για το παιχνίδι με το μεγαλύτερο άγχος: «Πολλοί νομίζουν ότι ήταν το πρώτο μου στη Λεωφόρο. Δεν ήταν όμως αυτό γιατί ήταν στον δεύτερο γύρο. Ήταν το πρώτο ματς με τον Παναθηναϊκό στο Καραΐσκάκη. Εκεί έπρεπε να είμαι απόλυτα συγκεντρωμένος στα πάντα, σε κάθε κίνηση, διότι η δύναμη της συνήθειας είναι μεγάλη. Τόσο μεγάλη που θα μπορούσα να πετάξω τη μπάλα με τα χέρια στα πόδια του Μπασινά αν δεν ήμουν απόλυτα συγκεντρωμένος. Παίξαμε τόσα χρόνια μαζί και ξαφνικά έβλεπα αυτά τα παιδιά απέναντί μου».
Την πόλη όπου μεγάλωσε και έκανε τα πρώτα του αθλητικά βήματα, την Άρτα, επέλεξε ο Αντώνης Νικοπολίδης ως πρώτο σταθμό της παρουσίασης του βιβλίου του «Ο αγώνας της ζωής μου», ενώ ο επόμενος σταθμός ήταν τα Γιάννενα.Και εκεί αναφέρθηκε σε όλα. Στον Παναθηναϊκό και τη «σχέση» που υπάρχει πλέον, τα γεγονότα της Ριζούπολης, τα λάθη του αλλά και το μεγαλύτερο άγχος του!
Την Δευτέρα (30/7) στην κατάμεστη αίθουσα Διώνη της Άρτας, ο Νικοπολίδης, παρουσία της μητέρας του, του δασκάλου του, παλιών συμπαικτών, ακόμα και του παπά που δημιούργησε την πρώτη ομάδα στο χωριό του, ο νυν πρόεδρος της Αναγέννησης Αρτας έκανε δημόσια την πρόταση. Ζήτησε από τον παριστάμενο Δήμαρχο της Πόλης, Ιωάννη Παπαλέξη να μετονομαστεί το δημοτικό γήπεδο σε "Αντώνης Νικοπολίδης".
Ο κ. Παπαλέξης, είχε προλογίσει όμως, λέγοντας πως ο Δήμος έχει ήδη καθορίσει ως άμεση προτεραιότητά του της διοργάνωση μίας μεγάλης εκδήλωσης προς τιμήν του Νικοπολίδη, εκδήλωση που αναμένεται να πραγματοποιηθεί μέχρι τα Χριστούγεννα.
«Είμαι πολύ συγκινημένος που βρίσκομαι εδώ και θα ήθελα για μια τελευταία φορά να αγωνιστώ στο γήπεδο που ξεκίνησα» είπε ο Αντώνης Νικοπολίδης.
Το απόγευμα της Τρίτης (31/7) ο Νικοπολίδης επισκέφθηκε τα Γιάννενα και σε γνωστό κατάστημα της πόλης έγινε μια ανοιχτή συζήτηση με το κοινό για το βιβλίο του και τους λόγους που τον ώθησαν ώστε να καταγράψει τη ζωή του. Έχοντας και τον πρώην συμπαίκτη του, Τάσο Πάντο στο πλευρό του η παρουσίαση του βιβλίου του, ο πρωταθλητής Ευρώπης το 2004 με την Εθνική, απάντησε σε όλες τις ερωτήσεις που έγιναν από τον κόσμο.
Αναλυτικά τα όσα είπε ο Αντώνης Νικοπολίδης
«Ποιο θα είναι το επόμενο βήμα σου; Αν ασχοληθείς με την προπονητική θα εργαζόσουν ποτέ στον Παναθηναϊκό» ρώτησε κάποιος φίλος... «Όχι, ποτέ! Και δεν το λέω επειδή ο Παναθηναϊκός δεν είναι μεγάλη ομάδα. Κάθε άλλο. Ο Παναθηναϊκός είναι το δημοτικό, το γυμνάσιο, το λύκειο και το πανεπιστήμιό μου. Είναι όμως ξεκάθαρο πως ούτε εκείνοι με θέλουν, ούτε εγώ τους θέλω. Άρα πως μπορεί να γίνει μία τέτοια συνεργασία;» ξεκαθάρισε.
Για τα γεγονότα της Ριζούπολης και αν τα αναφέρει στο βιβλίο: «Βέβαια αναφέρομαι. Και φυσικά έγιναν επεισόδια στη Ριζούπολη. Εκτεταμένα μάλιστα. Και στον αγωνιστικό χώρο, αλλά και στα αποδυτήρια. Ομως, επεισόδια έγιναν ξανά και ξανά. Αρα δεν είναι μόνο αυτό το σημείο αναφοράς. Εκείνο που πρέπει να αποτελέσει σημείο αναφοράς κατά τη γνώμη μου είναι το γεγονός ότι κάποιοι μας έστειλαν να παίξουμε εκεί.
Για να έχουν μετά τη δικαιολογία ότι οι παίκτες είναι losers ώστε να κάνουν αυτό που ήθελαν, να διώξουν όλη εκείνη την ομάδα από τον Παναθηναϊκό. Για αυτούς, η κατάσταση, ταίριαξε ιδανικά. Αν ήθελαν μπορούσαν να πουν, ότι εμείς δεν παίζουμε σε αυτό το ματς. Αλλά μας έβαλαν. Παίξαμε και χάσαμε, αλλά αυτοί με τη δεύτερη θέση κέρδισαν τα έσοδα του Τσάμπιονς Λιγκ της επόμενης χρονιάς και παράλληλα καθάρισαν και την ομάδα από αυτούς που νόμιζαν ότι είχαν κόμπλεξ και αίσθημα κατωτερότητας απέναντι στον Ολυμπιακό. Αυτά έλεγαν. Αυτά πίστευαν.
Για αυτό δεν ήταν κανένας μαζί μας εκείνη την ημέρα. Κι αν θυμάστε στο τέλος της σεζόν έφυγαν οι ξένοι, ο Καραγκούνης και άλλοι, ενώ την επόμενη σεζόν έφυγαν και όλοι οι υπόλοιποι».
Για το που πέρασε καλύτερα: «Στον Παναθηναϊκό γνώρισα τι σημαίνει επαγγελματισμός. Εκεί με ήθελαν στρατιώτη. Ίσως και υπάλληλο θα μπορούσα να πω. Ποτέ δε ζήτησαν τη γνώμη μου για κάτι. Ήμουν 15 χρόνια στην ομάδα και όμως δεν τη ζήτησαν ποτέ.
Στον Ολυμπιακό πίστεψαν σε εμένα, επένδυσαν πάνω μου χρησιμοποίησαν την εμπειρία μου με καλό τρόπο, αλλά κυρίως εκεί ένιωσα τι σημαίνει λατρεία. Εκεί ένιωσα ότι με αγκάλιασαν πραγματικά. Για αυτό και τώρα δηλώνω Ολυμπιακός. Οταν παίζεις ποδόσφαιρο είσαι επαγγελματίας. Όταν τελειώνεις, μένει κάτι άλλο. Κι αυτό είναι ότι νιώθω Ολυμπιακός. Και η οικογένειά μου όλη είναι Ολυμπιακοί».
Για το μεγαλύτερο λάθος του: «Την απερίγραπτη συμπεριφορά μου στην Τούμπα όταν χτύπησα έναν οπαδό. Δεν ήταν απλά λάθος, ήταν απερίγραπτο αυτό που έκανα. Για αυτό και όταν ο Σηφάκης εκείνη την ημέρα στο Καυταντζόγλειο, έμεινε απαθής στην επίθεση που του έκανε ένας οπαδός, τον πήρα τηλέφωνο και του έδωσα συγχαρητήρια. Αυτή είναι η σωστή συμπεριφορά. Είναι όμως και η δύσκολη. Στα 38 μου ωστόσο, πως μπορώ να επιτρέψω σε κάποιον να με χτυπήσει; Αυτό σκέφτηκα εκείνη τη στιγμή υποσυνείδητα. Αλλά δεν παύει να είναι λάθος».
Για το παιχνίδι με το μεγαλύτερο άγχος: «Πολλοί νομίζουν ότι ήταν το πρώτο μου στη Λεωφόρο. Δεν ήταν όμως αυτό γιατί ήταν στον δεύτερο γύρο. Ήταν το πρώτο ματς με τον Παναθηναϊκό στο Καραΐσκάκη. Εκεί έπρεπε να είμαι απόλυτα συγκεντρωμένος στα πάντα, σε κάθε κίνηση, διότι η δύναμη της συνήθειας είναι μεγάλη. Τόσο μεγάλη που θα μπορούσα να πετάξω τη μπάλα με τα χέρια στα πόδια του Μπασινά αν δεν ήμουν απόλυτα συγκεντρωμένος. Παίξαμε τόσα χρόνια μαζί και ξαφνικά έβλεπα αυτά τα παιδιά απέναντί μου».
