Η Μπαρτσελόνα προέρχεται από την περιοχή που έπεσε τελευταία στα χέρια των φασιστών κατά τη διάρκεια του ισπανικού Εμφυλίου Πολέμου.
Η λαϊκή βάση της ομάδας της Καταλωνίας αναμφίβολα συγκέντρωσε μεγάλο αριθμών δημοκρατικών. Και σίγουρα στην ομάδα δόθηκε ένας χαρακτήρας... αντιστασιακός.
Η Μπαρτσελόνα όμως, ήταν η πιο πετυχημένη ομάδα της πρώτης 15ετίας του καθεστώτος του Φράνκο. Η Μπαρτσελόνα είναι επίσης η πιο πετυχημένη ομάδα του Κυπέλλου Ισπανίας. Που σήμερα λέγεται Copa del Rey - Kύπελλο του Βασιλιά και επί δικτατορίας Φράνκο λεγόταν «Copa del Generalísimo» (Κύπελλο του Στρατηγού) προς τιμήν του Δικτάτορα.
Θα έλεγε κανείς πως μία ομάδα που πραγματικά αντιστέκεται σ’ ένα τέτοιο καθεστώς, δεν λαμβάνει μέρος σ’ έναν θεσμό που φέρει το όνομα του δικτάτορα.
Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Φράνκο, η Μπαρτσελόνα έκτισε όχι ένα, αλλά τρία γήπεδα ένα εκ των οποίων το φημισμένο «Καμπ Νόου».
Η Μπαρτσελόνα τίμησε δύο φορές τον δικτάτορα Φρανσίσκο Φράνκο με το μετάλλιο του συλλόγου ενώ στις τάξεις της είχε δεδηλωμένους οπαδούς του φασισμού.
Δύο διάσημοι παίκτες της Μπαρτσελόνα, ο Ζοζέ Σιμιτιέρ και ο Ρικάρντο Ζαμόρα, ήταν πιστοί οπαδοί του Φράνκο.
Πριν μερικά χρόνια μεγάλο ήταν το σκάνδαλο στη διοικητική πυραμίδα της Μπαρτσελόνα όταν έγινε γνωστό πως ο Αλεχάντρο Ετσεβερία, πρώην μέλος της διοίκησης της Μπαρτσελόνα ήταν ιδρυτικό μέλος του Ιδρύματος Φράνκο!
Ποια λοιπόν ήταν η σχέση της Μπαρτσελόνα με το δικτατορικό καθεστώς; Σίγουρα όχι αυτή που θα ήθελαν οι ρομαντικοί οπαδοί της ομάδας.
Και σίγουρα όχι αυτή που εμείς οι... τρίτοι πιστεύουμε...
Η αλήθεια και σ’ αυτή την περίπτωση είναι κάπου στη μέση...
Είναι βέβαιο πως οι οπαδοί της ομάδας έβλεπαν κάθε αγώνα ως πράξη αντίστασης προς το καθεστώς.
Υποκινούμενοι -όπως άλλωστε αναφέρει επί λέξει η επίσημη ιστοσελίδα της Μπαρτσελόνα- από τον λεγόμενο «καταλανικό εθνικισμό».
Τα μετάλλια στον Φράνκο
Η Μπαρτσελόνα έχει τιμήσει δύο φορές τον δικτάτορα Φράνκο. Και αυτό γιατί βοήθησε την ομάδα να κτίσει τρία γήπεδα.
Μόλις πρόσφατα στην ομάδα της Καταλωνίας τέθηκε θέμα ακύρωσης των μεταλλίων. Οι υποστηρικτές της πρότασης έθεταν το επιχείρημα πως τα μετάλλια δόθηκαν λόγω εξαναγκασμού και καθεστωτικής πίεσης.
Η θεση του Λαπόρτα...
«Τα μετάλλια δεν ακυρώνονται γιατί η Μπαρτσελόνα δεν εξαναγκάστηκε να τα δώσει»!
Οι Καστιλιάνοι εναντίον των Καταλανών.
Ρεάλ και Μπαρτσελόνα από τα πρώτα χρόνια ύπαρξης ισπανικού πρωταθλήματος «έκτισαν» την εχθρότητά τους αγωνιστικά, αλλά και τοπικιστικά.
Η κόντρα αυτή συνεχίζεται μέχρι σήμερα και αναζωπυρώνεται με ασήμαντες, αλλά και σημαντικές αφορμές.
Η περίοδος του Εμφυλίου Πολέμου και τα όσα συνέβησαν στη διάρκεια της δικτατορίας του Φράνκο έδωσαν την καλύτερη αφορμή στους οπαδούς των δύο ομάδων να κτίσουν στο μυαλό τους την ιδανική εικόνα για την ομάδα που στηρίζουν.
Από τη μία η επαναστατική και κατατρεγμένη Μπαρτσελόνα που όμως κατακτούσε το ένα πρωτάθλημα μετά το άλλο στα πρώτα χρόνια της δικτατορίας και από την άλλη η Ρεάλ που θέλει την Ισπανία ενιαία και μάχεται κατά των Καταλανών που θέλουν να αποσχιστούν...
Η κόντρα της Μπαρτσελόνα με τη Ρεάλ Μαδρίτης δεν ξεκίνησε –όπως πολλοί νομίζουν- λόγω της δικτατορίας του Φράνκο.
Η κόντρα ξεκινά πολύ νωρίτερα με κύρια αιτία το τοπικιστικό πνεύμα.
Η κόντρα αυτή αναμφίβολα αναθερμάνθηκε επί δικτατορίας και της ταύτισης που έτυχε η Ρεάλ με το καθεστώς Φράνκο.
Η κόντρα όμως αυτή βρίσκεται σε εξέλιξη και σήμερα που δεν υπάρχει ο Φράνκο.
Η κόντρα αναθερμάνθηκε και όταν ο Λουίς Φίγκο, ο Πορτογάλος αστέρας, μεταγράφηκε από την Μπαρτσελόνα στη Ρεάλ.
Η μετεγγραφή του Ντι Στέφανο και οι δύο απόψεις
Ο Αλφρέντο Ντι Στέφανο αγωνίστηκε με τα χρώματα της Ρεάλ Μαδρίτης και ήταν αναμφίβολα το κεντρικό πρόσωπο της μεγάλης ομάδας της Ρεάλ της δεκαετίας του ’50 με τους ευρωπαϊκούς και ισπανικούς τίτλους.
Σύμφωνα μ’ αυτά που λέγονται, η Μπαρτσελόνα είχε «κλείσει» τον παίκτη.
Το καθεστώς του Φράνκο επενέβη και έδωσε τον παίκτη στη Ρεάλ.
Αυτό ξέραμε, χωρίς φυσικά ποτέ να ρωτήσουμε,να διαβάσουμε και να ψάξουμε τι λέγεται από τις δύο πλευρές.
Η άποψη των φίλων της Μπαρτσελόνα
«Η σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι λέγεται Αλφρέδο Ντι Στέφανο. Το 1953 ο Αργεντινός, ένα από τα μεγαλύτερα αστέρια της εποχής τα έχει βρει σε όλα με την Μπαρτσελόνα και βρίσκεται μια ανάσα από το να φορέσει τη φανέλα της. Ωστόσο η ισπανική ομοσπονδία έχει άλλη άποψη. Εφευρίσκεται ένας νόμος, ο οποίος επιβάλει στην Μπαρτσελόνα να δανείζει τον παίκτη συνεχώς στη Ρεάλ, έτσι ώστε να αγωνίζεται μία χρονιά στον έναν σύλλογο και μία στον άλλο.
Η Μπαρτσελόνα δεν το δέχεται, καθώς θεωρεί πως κάτι τέτοιο είναι γελοίο.
Ο Φράνκο παρεμβαίνει και με προεδρικό διάταγμα ο Ντι Στέφανο καταλήγει στη Ρεάλ.
Σαν παίκτης της Ρεάλ θα κατακτήσει πέντε συνεχόμενα κύπελλα πρωταθλητριών συνδέοντας το όνομά του με αυτήν τη χρυσή περίοδο της ομάδας».
Έχοντας υπόψη τα πιο πάνω οφείλουμε να καταλήξουμε σε κάποιο συμπέρασμα.
Η Ρεάλ ήταν η αγαπημένη ομάδα του καθεστώτος Φράνκο;
Κατά τη διάρκεια του Ισπανικού Εμφυλίου, ο πρόεδρος της Ρεάλ, Ραφαέλ Σάντσεθ Γκέρα, εξέχων δημοκρατικός, φυλακίστηκε και βασανίστηκε από τους φασίστες, όπως και άλλα μέλη της διοίκησης της ομάδας.
Ο κομμουνιστής Αντόνιο Ορτέγα, που διετέλεσε για λίγο πρόεδρος της Ρεάλ, συνελήφθη από τους φρανκιστές και η τύχη του αγνοείται ακόμη και σήμερα.
Η Ρεάλ όπως έχουμε αναφέρει πιο πάνω δεν είδε τίτλο πρωταθλήματος στα πρώτα 15 χρόνια της δικτατορίας.
Την Ρεάλ τη δεκαετία του ’50 αναμφίβολα μεταχειρίστηκε το καθεστώς και μέσω των επιτυχιών αναζητούσε την έξωθεν καλή μαρτυρία.
Κάτι παρόμοιο συνέβη με την επιτυχία του Παναθηναϊκού στο Γουέμπλεϊ το 1971 όταν η Χούντα είχε την εξουσία στην Ελλάδα.
Η απάντηση λοιπόν στην πιο πάνω ερώτηση είναι... «και ναι και όχι».
Η Ρεάλ και οι επιτυχίες της χρησιμοποιήθηκαν από το καθεστώς του Φράνκο.
Η Ρεάλ ως ομάδα δεν ήταν εκ προοιμίου η αγαπημένη του καθεστώτος.
Στη σημερινή εποχή στις τάξεις των οπαδών της ομάδας θα βρει κανείς κάθε καρυδιάς καρύδι (πολιτικά μιλώντας).
Θα βρει συνδέσμους φιλάθλων με ακροδεξιές αναφορές, αλλά και οπαδούς που καμία σχέση δεν έχουν με αυτό...
Τα συμπεράσματα δικά σας...
Η λαϊκή βάση της ομάδας της Καταλωνίας αναμφίβολα συγκέντρωσε μεγάλο αριθμών δημοκρατικών. Και σίγουρα στην ομάδα δόθηκε ένας χαρακτήρας... αντιστασιακός.
Η Μπαρτσελόνα όμως, ήταν η πιο πετυχημένη ομάδα της πρώτης 15ετίας του καθεστώτος του Φράνκο. Η Μπαρτσελόνα είναι επίσης η πιο πετυχημένη ομάδα του Κυπέλλου Ισπανίας. Που σήμερα λέγεται Copa del Rey - Kύπελλο του Βασιλιά και επί δικτατορίας Φράνκο λεγόταν «Copa del Generalísimo» (Κύπελλο του Στρατηγού) προς τιμήν του Δικτάτορα.
 |
| Στη φωτογραφία ο Πρόεδρος της Μπαρτσελόνα Agustí Montal αποδίδει το χρυσό μετάλλιο του συλλόγου στο δικτάτορα. (Βαρκελώνη, 27 Φεβρουαρίου του 1974) |
Θα έλεγε κανείς πως μία ομάδα που πραγματικά αντιστέκεται σ’ ένα τέτοιο καθεστώς, δεν λαμβάνει μέρος σ’ έναν θεσμό που φέρει το όνομα του δικτάτορα.
Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Φράνκο, η Μπαρτσελόνα έκτισε όχι ένα, αλλά τρία γήπεδα ένα εκ των οποίων το φημισμένο «Καμπ Νόου».
Η Μπαρτσελόνα τίμησε δύο φορές τον δικτάτορα Φρανσίσκο Φράνκο με το μετάλλιο του συλλόγου ενώ στις τάξεις της είχε δεδηλωμένους οπαδούς του φασισμού.
Δύο διάσημοι παίκτες της Μπαρτσελόνα, ο Ζοζέ Σιμιτιέρ και ο Ρικάρντο Ζαμόρα, ήταν πιστοί οπαδοί του Φράνκο.
Πριν μερικά χρόνια μεγάλο ήταν το σκάνδαλο στη διοικητική πυραμίδα της Μπαρτσελόνα όταν έγινε γνωστό πως ο Αλεχάντρο Ετσεβερία, πρώην μέλος της διοίκησης της Μπαρτσελόνα ήταν ιδρυτικό μέλος του Ιδρύματος Φράνκο!
Ποια λοιπόν ήταν η σχέση της Μπαρτσελόνα με το δικτατορικό καθεστώς; Σίγουρα όχι αυτή που θα ήθελαν οι ρομαντικοί οπαδοί της ομάδας.
Και σίγουρα όχι αυτή που εμείς οι... τρίτοι πιστεύουμε...
Η αλήθεια και σ’ αυτή την περίπτωση είναι κάπου στη μέση...
Είναι βέβαιο πως οι οπαδοί της ομάδας έβλεπαν κάθε αγώνα ως πράξη αντίστασης προς το καθεστώς.
Υποκινούμενοι -όπως άλλωστε αναφέρει επί λέξει η επίσημη ιστοσελίδα της Μπαρτσελόνα- από τον λεγόμενο «καταλανικό εθνικισμό».
Τα μετάλλια στον Φράνκο
Η Μπαρτσελόνα έχει τιμήσει δύο φορές τον δικτάτορα Φράνκο. Και αυτό γιατί βοήθησε την ομάδα να κτίσει τρία γήπεδα.
Μόλις πρόσφατα στην ομάδα της Καταλωνίας τέθηκε θέμα ακύρωσης των μεταλλίων. Οι υποστηρικτές της πρότασης έθεταν το επιχείρημα πως τα μετάλλια δόθηκαν λόγω εξαναγκασμού και καθεστωτικής πίεσης.
Η θεση του Λαπόρτα...
«Τα μετάλλια δεν ακυρώνονται γιατί η Μπαρτσελόνα δεν εξαναγκάστηκε να τα δώσει»!
Οι Καστιλιάνοι εναντίον των Καταλανών.
Ρεάλ και Μπαρτσελόνα από τα πρώτα χρόνια ύπαρξης ισπανικού πρωταθλήματος «έκτισαν» την εχθρότητά τους αγωνιστικά, αλλά και τοπικιστικά.
Η κόντρα αυτή συνεχίζεται μέχρι σήμερα και αναζωπυρώνεται με ασήμαντες, αλλά και σημαντικές αφορμές.
Η περίοδος του Εμφυλίου Πολέμου και τα όσα συνέβησαν στη διάρκεια της δικτατορίας του Φράνκο έδωσαν την καλύτερη αφορμή στους οπαδούς των δύο ομάδων να κτίσουν στο μυαλό τους την ιδανική εικόνα για την ομάδα που στηρίζουν.
Από τη μία η επαναστατική και κατατρεγμένη Μπαρτσελόνα που όμως κατακτούσε το ένα πρωτάθλημα μετά το άλλο στα πρώτα χρόνια της δικτατορίας και από την άλλη η Ρεάλ που θέλει την Ισπανία ενιαία και μάχεται κατά των Καταλανών που θέλουν να αποσχιστούν...
Η κόντρα της Μπαρτσελόνα με τη Ρεάλ Μαδρίτης δεν ξεκίνησε –όπως πολλοί νομίζουν- λόγω της δικτατορίας του Φράνκο.
Η κόντρα ξεκινά πολύ νωρίτερα με κύρια αιτία το τοπικιστικό πνεύμα.
Η κόντρα αυτή αναμφίβολα αναθερμάνθηκε επί δικτατορίας και της ταύτισης που έτυχε η Ρεάλ με το καθεστώς Φράνκο.
Η κόντρα όμως αυτή βρίσκεται σε εξέλιξη και σήμερα που δεν υπάρχει ο Φράνκο.
Η κόντρα αναθερμάνθηκε και όταν ο Λουίς Φίγκο, ο Πορτογάλος αστέρας, μεταγράφηκε από την Μπαρτσελόνα στη Ρεάλ.
Η μετεγγραφή του Ντι Στέφανο και οι δύο απόψεις
Ο Αλφρέντο Ντι Στέφανο αγωνίστηκε με τα χρώματα της Ρεάλ Μαδρίτης και ήταν αναμφίβολα το κεντρικό πρόσωπο της μεγάλης ομάδας της Ρεάλ της δεκαετίας του ’50 με τους ευρωπαϊκούς και ισπανικούς τίτλους.
Σύμφωνα μ’ αυτά που λέγονται, η Μπαρτσελόνα είχε «κλείσει» τον παίκτη.
Το καθεστώς του Φράνκο επενέβη και έδωσε τον παίκτη στη Ρεάλ.
Αυτό ξέραμε, χωρίς φυσικά ποτέ να ρωτήσουμε,να διαβάσουμε και να ψάξουμε τι λέγεται από τις δύο πλευρές.
Η άποψη των φίλων της Μπαρτσελόνα
«Η σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι λέγεται Αλφρέδο Ντι Στέφανο. Το 1953 ο Αργεντινός, ένα από τα μεγαλύτερα αστέρια της εποχής τα έχει βρει σε όλα με την Μπαρτσελόνα και βρίσκεται μια ανάσα από το να φορέσει τη φανέλα της. Ωστόσο η ισπανική ομοσπονδία έχει άλλη άποψη. Εφευρίσκεται ένας νόμος, ο οποίος επιβάλει στην Μπαρτσελόνα να δανείζει τον παίκτη συνεχώς στη Ρεάλ, έτσι ώστε να αγωνίζεται μία χρονιά στον έναν σύλλογο και μία στον άλλο.
Η Μπαρτσελόνα δεν το δέχεται, καθώς θεωρεί πως κάτι τέτοιο είναι γελοίο.
Ο Φράνκο παρεμβαίνει και με προεδρικό διάταγμα ο Ντι Στέφανο καταλήγει στη Ρεάλ.
Σαν παίκτης της Ρεάλ θα κατακτήσει πέντε συνεχόμενα κύπελλα πρωταθλητριών συνδέοντας το όνομά του με αυτήν τη χρυσή περίοδο της ομάδας».
Έχοντας υπόψη τα πιο πάνω οφείλουμε να καταλήξουμε σε κάποιο συμπέρασμα.
Η Ρεάλ ήταν η αγαπημένη ομάδα του καθεστώτος Φράνκο;
Κατά τη διάρκεια του Ισπανικού Εμφυλίου, ο πρόεδρος της Ρεάλ, Ραφαέλ Σάντσεθ Γκέρα, εξέχων δημοκρατικός, φυλακίστηκε και βασανίστηκε από τους φασίστες, όπως και άλλα μέλη της διοίκησης της ομάδας.
Ο κομμουνιστής Αντόνιο Ορτέγα, που διετέλεσε για λίγο πρόεδρος της Ρεάλ, συνελήφθη από τους φρανκιστές και η τύχη του αγνοείται ακόμη και σήμερα.
Η Ρεάλ όπως έχουμε αναφέρει πιο πάνω δεν είδε τίτλο πρωταθλήματος στα πρώτα 15 χρόνια της δικτατορίας.
Την Ρεάλ τη δεκαετία του ’50 αναμφίβολα μεταχειρίστηκε το καθεστώς και μέσω των επιτυχιών αναζητούσε την έξωθεν καλή μαρτυρία.
Κάτι παρόμοιο συνέβη με την επιτυχία του Παναθηναϊκού στο Γουέμπλεϊ το 1971 όταν η Χούντα είχε την εξουσία στην Ελλάδα.
Η απάντηση λοιπόν στην πιο πάνω ερώτηση είναι... «και ναι και όχι».
Η Ρεάλ και οι επιτυχίες της χρησιμοποιήθηκαν από το καθεστώς του Φράνκο.
Η Ρεάλ ως ομάδα δεν ήταν εκ προοιμίου η αγαπημένη του καθεστώτος.
Στη σημερινή εποχή στις τάξεις των οπαδών της ομάδας θα βρει κανείς κάθε καρυδιάς καρύδι (πολιτικά μιλώντας).
Θα βρει συνδέσμους φιλάθλων με ακροδεξιές αναφορές, αλλά και οπαδούς που καμία σχέση δεν έχουν με αυτό...
Τα συμπεράσματα δικά σας...
